Έδωσε τέτοια συνέντευξη ο Max Keiser στον Χαρδαβέλλα, και δεν έχει κυκλοφορήσει ΠΑΝΤΟΥ ακόμα;;; Δείτε το ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!

Συνέντευξη στον Χαρδαβέλλα. Ξαναωρύεται ο άνθρωπος και μας τα λέει απο την καλή και απο την ανάποδη! Και έχει δίκιο, και μας τα χώνει αλλά τι να του πεις; Τι να του πει κανείς σας ρωτάω! Άδικο έχει σε αυτά που θα πει παρακάτω;

«Θα σας το πω απλά: Η Ελληνική οικονομία θυσιάστηκε. Γιατί οι διεφθαρμένοι τραπεζίτες της Wall Street ‘εψαχναν μια «χωματερή για να αποβάλλουν τον τοξικό κίνδυνο.» Και πολύ απλά η Ελληνική οικονομία αποτέλεσε αυτή την χωματερή».

«Εγώ αυτό που λέω είναι οτι η Ελλάδα θυσιάστηκε. Θα πεθάνει. Και ο θάνατος είναι κακό πράγμα έτσι δεν είναι; Θάνατος σημαίνει κηδεία και νεκροί άνθρωποι. (Σημείωση: Δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν ανατριχιαστικά κυριολεκτικά τα λόγια του). Αυτό συνέβη με την Ελληνική οικονομία. Είναι νεκρή. Τετέλεσται. Ξεχάστε την!

«Πρέπει να συλλάβετε τους τραπεζίτες της Goldman Sachs. Πρέπει να συλλάβετε αυτούς τους τραπεζίτες που διέπραξαν οικονομική τρομοκρατία»

«Με έχετε μπερδέψει εσείς οι Έλληνες. Παρουσιάζεστε σαν να μην έχετε την ικανότητα να διαχειριστείτε τα θέματα σας. Έγινε ένα έγκλημα στην Ελλάδα. Είναι σαν να σας βίασε κάποιος, να φωνάξατε την αστυνομία και να είπατε, μπορείτε να συγχωρήσετε τον βιαστή μου; […] Δεν σας καταλαβαίνω εσάς τους Έλληνες! Σας βίασαν! Η Wall Street σας βίασε! Πως αισθάνεστε όταν το ακούτε αυτό; Γι αυτό τον λόγο η οικονομία σας καταρρέει, σας βίασαν βάναυσα!»

«Είστε σαν τις γυναικούλες που δέχονται την μοίρα τους και δεν αντεπιτίθενται. Είστε πολύ κότες! Θα σας καταστρέφουν κάθε μέρα, αυτό θα γίνει!»

«Ζητάτε απο αυτούς που σας κατέστρεψαν, να σας βοηθήσουν – Πρέπει να κατεβείτε στους δρόμους»

«Οι Έλληνες φορολογούμενοι και η ελληνική κυβέρνηση δεν έχουν καμία απολύτως υποχρέωση να πληρώσουν τα υποτιθέμενα χρέη. Δεν οφείλουν σε κανέναν ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ!»

«Μόλις η Ελλάδα θα έχει καταρρεύσει πλήρως, θα βάλουν πλώρη και για την Ισπανία, την Πορτογαλία και ούτω καθεξής. Το ίδιο δεν έκαναν και με την Ισλανδία;»

«Οι τραπεζίτες της Wall Street είναι τρομοκράτες και δεν υπάρχει κανείς για να τους σταματήσει»

«Μιλάμε για μια παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, οπου το 1% θα ελέγχει το 70-80% των παγκόσμιων οικονομικών κεφαλαίων. Το 1% θα ελέγχει όλο τον κόσμο, αυτό είναι το σχέδιο δράσης»

Πολίτης της Μπανανίας

Και όμως, το Zeitgeist Addendum είχε προβλέψει τι έρχεται, και συμβαίνει ΤΩΡΑ στην Ελλάδα. Η νέα εποχή ονομάζεται Εταιροκρατία και η Ελλάδα το πρώτο πραγματικό θύμα. Δείτε και ανατριχιάστε για το τι μας έκαναν, για το τι επιτρέψαμε να συμβεί!

«Τι κάνουν οι άνθρωποι όταν έχουν χρέος; Βασίζονται στην δουλειά τους για να το αποπληρώσουν. Αλλά αν τα χρήματα δημιουργούνται μονάχα μέσω των δανείων, πως μπορεί η κοινωνία να ξεχρεωθεί; Δεν μπορεί, και αυτό είναι το θέμα! Ο φόβος να χαθεί η περιουσία της, σε συνδυασμό με την αστείρευτη πάλη να τα βγάλουν πέρα, μαζί με το αιώνιο χρέος και τον πληθωρισμό να βαραίνει το σύστημα, αναμεμειγμένο με την αναπόφευκτη σπανιότητα του ίδιου του χρηματικού ανεφοδιασμού που δημιουργούνται απο τόκους που δεν μπορούν να αποπληρωθούν, κρατάνε τους σκλάβους στοιχισμένους σε μια γραμμή. Τρέχοντας σε μια ρόδα για χάμστερ μαζι με μερικά εκατομμύρια ακόμη. Στην πραγματικότητα, η δύναμη μιας αυτοκρατορίας ωφελεί μόνάχα την ελιτ στην κορυφή της πυραμίδας. Έτσι στο τέλος της ημέρας, για ποιον δουλεύετε πραγματικά; Για τις τράπεζες! Τα χρήματα δημιουργούνται στις τράπεζες και μόνιμα καταλήγουν στην ίδια την τράπεζα. Αυτές είναι οι αληθινοί κυρίαρχοι, μαζί με τις εταιρείες και τις κυβερνήσεις που τις υποστηρίζουν. …[…]…πρόκειται για έναν αόρατο πόλεμο ενάντια στη ανθρωπότητα, το χρέος είναι απλά το όπλο για την κατάκτηση και την κοινωνική σκλαβιά, και ο τόκος είναι το κύριο πυρομαχικό. Και μιας και οι περισσότεροι δεν έχουν κατανοήσει την πραγματικότητα, οι τράπεζες που συγκρούονται με κυβερνήσεις και εταιρίες, τελειοποιούνται και τις τακτικές στους σε έναν οικονομικό πόλεμο. Ωοτοκούν νέες βάσεις όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το IMF. Εν το μεταξύ έχουν δημιουργήσει έναν νέο  στρατιώτη, τον οικονομικό εκτελεστή.» (Σαν αυτούς που ήρθαν στην Ελλάδα απο το ΔΝΤ, σαν αυτούς που χρεοκόπησαν άλλες χώρες πριν απο εμάς…)

«Υπάρχουν δύο τρόποι για να κατακτήσεις και να σκλαβώσεις ένα έθνος: Ο ένας είναι το σπαθί. Ο άλλος είναι το χρέος. – John Adams»

John Perkins: «Εμείς οι οικονομικοί εκτελεστές είμαστε οι υπεύθυνοι της πρώτης πραγματικά παγκόσμιας οικονομικής αυτοκρατορίας. Και το πετυχαίνουμε με διάφορους τρόπους. Ο πιο συνηθισμένος είναι να εντοπίσουμε μια χώρα με υλικούς πόρους όπως το πετρέλαιο. Τότε διασφαλίζουμε ένα τεράστιο δάνειο για αυτή την χώρα απο την Παγκόσμια Τράπεζα ή κάποιο απο τα όργανα της. Αλλά ποτέ δεν φτάνουν πραγματικά χρήματα σε αυτή την χώρα . Αντιθέτως τα μετακινούμε σε δικες μας εταιρείες με σκοπό να κατασκευάσουν σχέδια υποδομών σε αυτή την χώρα. Εργοστάσια ρεύματος, βιομηχανικά συμπλέγματα, λιμάνια, πράγματα απο τα οποία ωφελούνται οι πιο πλούσιοι αυτής της χώρας. » (Λιμάνια που πουλήθηκαν στους Κινέζους, αεροδρόμια που πουλήθηκαν στους Γερμανούς, νησιά που τα αγοράζουν ξένοι κροίσοι, δρόμοι και τούνελ και οδικό δίκτυο που όμως τα αγόρασαν και τα έφτιαξαν πολυεθνικές εταιρείες της Ελλάδας και του εξωτερικού και τώρα τα πληρώνουμε χρυσάφι με συνεχείς και αυθαίρετες αυξήσεις διοδίων και ΜΙΖΕΣ της Siemens και ποιος ξέρεις απο πόσες άλλες πολυεθνικές!) «Όπως οι εταιρείες μας. Έτσι δεν πάνε τα λεφτά στους κατοίκους, έτσι αυτοί οι άνθρωποι και αυτή η χώρα μένουν βαριά χρεωμένοι. Ένα χρέος που δεν μπορούν να αποπληρώσουν και αυτό είναι μέρος του σχεδίου. Δεν μπορούν να το αποπληρώσουν! Και έτσι εμείς οι οικονομικοί εκτελεστές πάμε εκεί και τους λέμε «ακούστε, χάσατε πολλά λεφτά, δεν μπορείτε να αποπληρώσετε το χρέος σας, οπότε πουλήστε το πετρέλαιο σας σε φτηνές τιμές στις πετρελαιοπαραγωγικές εταιρείες μας» (τα πετρέλαια και ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας, η πώληση Ελληνικών νησιών). «Επιτρέψτε μας να χτίσουμε μια στρατιωτική βάση στην χώρα σας «(αμερικανικές βάσεις, νατοικές βάσεις, υπέρογκες και πολλές φορές ελαττωματικές αγορές στρατιωτικών εξοπλισμών), «στείλτε στρατό και προμήθειες σε κάποιο μέρος του κόσμου σαν το Ιράκ «(απαιτήσεις Αμερικής να στείλει η Ελλάδα παραπάνω στρατεύματα σε Ιρακ και Αφγανιστάν) «ή ψηφίστε υπέρ μας στην επόμενη συνέλευση του ΟΗΕ» (παραχωρήσεις σε Τουρκία και Σκόπια, θεμα ονόματος, η Τουρκία στην ΕΕ, εισβολή σε άλλες χώρες, προτεκτοράτο, μισθοί, μέτρα, ΔΝΤ, φόροι, ασύστολη λαθρομετανάστευση, ταραχές, αβεβαιότητα, ανεργία ). Αργότερα περιγράφει πως το ξεπούλημα συνεχίζεται με τις δημόσιες υπηρεσίες, ότι χειρίζεται την δημόσια ζωή αυτής της χώρας και πως το αγοράζουν και αυτό, όπως επίσης σε ποιες άλλες χώρες το έκαναν πριν έρθουν στην δύστυχη Ελλάδα. Ποιοι ηγέτες απο αυτές τις χώρες προσπάθησαν να αντισταθούν σε αυτά τα σχέδια, και τι συνέβη σε αυτούς τους ανθρώπους, στους ηγέτες που όταν προσπάθησαν να αντισταθούν, δολοφονήθηκαν, και τι συμβαίνει σήμερα με ηγέτες σαν τον Τσάβεζ. Στην περίπτωση της Ελλάδας όλα τα παραπάνω συστήματα υποβαθμίστηκαν, τα χρεοκόπησαν, τα γέμισαν λαμόγια και τεμπέληδες, οπότε τώρα μετά απο αυτή την μακροχρόνια σαπίλα και υποβάθμιση, η ιδιωτικοποίηση προβάλλεται σαν την μόνη λύση. Και ήρθαν και τα αγόρασαν σχεδόν όλα!

Αυτό το σύστημα ονομάζεται Εταιροκρατία (Corporatocracy). Καημένη Ελλάδα, ο Keiser τα φωνάζει, αλλά τώρα πια ποιος ακούει;

Αν δεν έχετε δει το Addendum, δείτε το!

ΚΑΗΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΤΙ ΣΟΥ ΕΚΑΝΑΝ! ΤΙ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΚΟΜΑ, ΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!ΤΙ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ!

Το Μάθημα από την Ελλάδα

Η οικονομία της Ελλάδας βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Οι προοπτικές διάσωσης της χώρας υπονομεύονται κυρίως λόγω της γερμανικής ξεροκεφαλιάς και τα απαγορευτικά επιτόκια των ελληνικών ομολόγων έχουν εκτινάξει το κόστος δανεισμού. Το γεγονός έχει συνέπεια να αυξάνεται συνεχώς το χρέος, επιτείνοντας έτσι την ανησυχία των επενδυτών. Αυτήν τη στιγμή, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς θα μπορούσε η Ελλάδα να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο που την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία.

Πρόκειται βέβαια για μία θλιβερή εξέλιξη. Το μεγάλο ερώτημα για εμάς τους υπόλοιπους, όμως, είναι αν μπορούμε να πάρουμε κάποιο μάθημα από την ελληνική περίπτωση. Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα πληρώνει το τίμημα της δημοσιονομικής της ανευθυνότητας. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι αυτή η ανευθυνότητα δεν αρκεί από μόνη της για να εξηγήσει τις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών. Το κλειδί για να καταλάβουμε τι συνέβη στην Ελλάδα δεν είναι το χρέος της, το οποίο πράγματι είναι υψηλό, αλλά όχι πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά. Για παράδειγμα, το 1946, με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το χρέος των ΗΠΑ έφτανε το 122% του ΑΕΠ. Μέσα σε μία δεκαετία όμως είχε μειωθεί στο μισό και συνέχισε να μειώνεται και τις επόμενες δεκαετίες, φτάνοντας μάλιστα το 33% το 1981.

Πώς κατάφερε η Αμερική να ξεπληρώσει όλα τα βάρη που είχε επωμιστεί κατά τη διάρκεια της πενταετούς πολεμικής της προσπάθειας; Η απάντηση είναι ότι δεν τα κατάφερε. Σε απόλυτους αριθμούς, το αμερικανικό χρέος ήταν σχεδόν το ίδιο το 1956 με όσο ήταν το 1946. Ωστόσο, είχε μειωθεί δραματικά ως ποσοστό του ΑΕΠ, λόγω της μεγέθυνσης της αμερικανικής οικονομίας και της ανόδου του πληθωρισμού. Μπορεί να ελπίζει η Ελλάδα σε κάτι παρόμοιο; Δυστυχώς, η απάντηση είναι όχι. Μέχρι πρόσφατα, όλοι θεωρούσαν ότι η είσοδος της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ήταν θετική εξέλιξη, αφού διευκόλυνε τις εισροές κεφαλαίων και διασφάλισε την παροχή φτηνών δανείων. Αυτές οι εισροές όμως δημιούργησαν παράλληλα και πληθωριστικές τάσεις.

Οταν η ανάπτυξη φρέναρε, η ελληνική οικονομία εκτροχιάστηκε. Σταδιακά,

Το ΔΝΤ Aλώνει την Ευρώπη

Τώρα που ανατέθηκε στο «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ) πρωταγωνιστικός ρόλος στο ευρωπαϊκό σχέδιο δανεισμού της Ελλάδας, ο πολυμερής δανειστικός οργανισμός κλείνει ένα πλήρη κύκλο. Τις πρώτες ημέρες μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο βασικός ρόλος του ΔΝΤ ήταν να βοηθάει τις ευρωπαϊκές χώρες να ανορθωθούν από τα χαλάσματα του πολέμου. Μια φορά κι έναν καιρό, το ΔΝΤ υλοποιούσε πολυάριθμα προγράμματα στην Ευρώπη -όπως δείξαμε ο Ρονγκ Τσιαν (Rong Qian), η Κάρμεν Ράινχαρτ (Carmen Reinhart) κι εγώ σε μια νέα έρευνά μας για τους τρόπους «αποφοίτησης» από δημοσιονομικές κρίσεις. Αλλά μέχρι να ξεσπάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση οι Ευρωπαίοι υπέθεταν πως παραήταν εύποροι ώστε να χρειαστεί να ξαναζήσουν τον εξευτελισμό της προσφυγής στο ΔΝΤ για οικονομική βοήθεια.

Ε, καλώς ήρθατε σε μια νέα εποχή.  Η Ευρώπη μετεξελίσσεται στο επίκεντρο της μεγαλύτερης επέκτασης επιρροής και δανεισμού του ΔΝΤ εδώ και χρόνια. Μια σειρά από μεγάλες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένων της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας, της Ουκρανίας εφαρμόζουν ήδη σημαντικά προγράμματα δανεισμού τους από το ΔΝΤ. Και να που τώρα μια σειρά από κράτη-μέλη της ευρωζώνης ετοιμάζονται να διαβούν το Ρουβίκωνα: αν κάτι τέτοιο αποδειχθεί απαραίτητο, την Ελλάδα αναμένεται να την ακολουθήσουν η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία και η Ιρλανδία. Την περασμένη χρονιά, η επέλαση του ΔΝΤ ήταν εκθαμβωτική. «Ευνουχισμένο» από τη λαϊκιστική ρητορική που κυριάρχησε στην ασιατική κρίση δανεισμού του τέλους της δεκαετίας του ’90, το ΔΝΤ αγκομαχούσε να αποκαταστήσει την εικόνα του και να λειτουργήσει ξανά τα προγράμματά του. Όταν, το φθινόπωρο του 2007, τα ηνία του ανάλαβε ο Γάλλος Ντομινίκ Στρος-Καν (Dominique Strauss-Kahn) ακόμα και οι φτωχές αφρικανικές χώρες απέφευγαν το ΔΝΤ σα λεπρό, επιλέγοντας να βρίσκουν δανεικά από μη παραδοσιακές πηγές, σαν την Κίνα. Χωρίς νέες δουλειές και έσοδα, προκειμένου να επιβιώσει το ΔΝΤ αναγκαζόταν να προχωρήσει σε επώδυνες περικοπές του κόστους λειτουργίας του.

Πόσα πράγματα άλλαξε αυτή η κρίση!  Σήμερα το ΔΝΤ αναρριχάται στην κορυφή του Ολύμπου. Τον Απρίλιο του 2009, οι ηγέτες του G20αποφάσισαν να παράσχουν αυξημένους πόρους στο ΔΝΤ. Μέσα στον ορυμαγδό εκείνων των ημερών, πιθανότατα η αύξηση να ήταν υπερβολική, αλλά εν πολλοίς αυτά τα λεφτά από τότε «έπιασαν τόπο».  Όσο για την Ευρώπη, η βοήθεια έφτασε απάνω στην ώρα. Σημαίνει άραγε η αποβίβαση του ΔΝΤ στην Ευρώπη πως τελειώνουν επιτέλους τα δημοσιονομικά βάσανα της γηραιάς ηπείρου; Δύσκολο. Το ΔΝΤ δε χαρίζει τίποτα· απλά προσφέρει στις χρεοκοπημένες χώρες έγκαιρη πρόσβαση σε ρευστότητα -και χρόνο, για να λύσουν τα δημοσιονομικά τους προβλήματα.  Αν και υπάρχουν χώρες που κατάφεραν να αντεπεξέρθουν μόνες τους σε δημοσιονομικά προβλήματα, όπως π.χ. το πέτυχε η Κίνα στην τραπεζική κρίση τη δεκαετία του 1990, συνήθως οι χρεοκοπημένες χώρες βρίσκονται μπροστά σε φοβερά επώδυνες δημοσιονομικές επιλογές.

Πέραν της πτώχευσής τους ή του πληθωρισμού, οι χώρες αυτές αναγκάζονται να «καταπιούν» μεγάλες φορολογικές αυξήσεις και περικοπές δαπανών, βυθιζόμενες σε ολοένα και βαθύτερη ύφεση. Για να είμαστε δίκαιοι,