Και όμως, το Zeitgeist Addendum είχε προβλέψει τι έρχεται, και συμβαίνει ΤΩΡΑ στην Ελλάδα. Η νέα εποχή ονομάζεται Εταιροκρατία και η Ελλάδα το πρώτο πραγματικό θύμα. Δείτε και ανατριχιάστε για το τι μας έκαναν, για το τι επιτρέψαμε να συμβεί!

«Τι κάνουν οι άνθρωποι όταν έχουν χρέος; Βασίζονται στην δουλειά τους για να το αποπληρώσουν. Αλλά αν τα χρήματα δημιουργούνται μονάχα μέσω των δανείων, πως μπορεί η κοινωνία να ξεχρεωθεί; Δεν μπορεί, και αυτό είναι το θέμα! Ο φόβος να χαθεί η περιουσία της, σε συνδυασμό με την αστείρευτη πάλη να τα βγάλουν πέρα, μαζί με το αιώνιο χρέος και τον πληθωρισμό να βαραίνει το σύστημα, αναμεμειγμένο με την αναπόφευκτη σπανιότητα του ίδιου του χρηματικού ανεφοδιασμού που δημιουργούνται απο τόκους που δεν μπορούν να αποπληρωθούν, κρατάνε τους σκλάβους στοιχισμένους σε μια γραμμή. Τρέχοντας σε μια ρόδα για χάμστερ μαζι με μερικά εκατομμύρια ακόμη. Στην πραγματικότητα, η δύναμη μιας αυτοκρατορίας ωφελεί μόνάχα την ελιτ στην κορυφή της πυραμίδας. Έτσι στο τέλος της ημέρας, για ποιον δουλεύετε πραγματικά; Για τις τράπεζες! Τα χρήματα δημιουργούνται στις τράπεζες και μόνιμα καταλήγουν στην ίδια την τράπεζα. Αυτές είναι οι αληθινοί κυρίαρχοι, μαζί με τις εταιρείες και τις κυβερνήσεις που τις υποστηρίζουν. …[…]…πρόκειται για έναν αόρατο πόλεμο ενάντια στη ανθρωπότητα, το χρέος είναι απλά το όπλο για την κατάκτηση και την κοινωνική σκλαβιά, και ο τόκος είναι το κύριο πυρομαχικό. Και μιας και οι περισσότεροι δεν έχουν κατανοήσει την πραγματικότητα, οι τράπεζες που συγκρούονται με κυβερνήσεις και εταιρίες, τελειοποιούνται και τις τακτικές στους σε έναν οικονομικό πόλεμο. Ωοτοκούν νέες βάσεις όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το IMF. Εν το μεταξύ έχουν δημιουργήσει έναν νέο  στρατιώτη, τον οικονομικό εκτελεστή.» (Σαν αυτούς που ήρθαν στην Ελλάδα απο το ΔΝΤ, σαν αυτούς που χρεοκόπησαν άλλες χώρες πριν απο εμάς…)

«Υπάρχουν δύο τρόποι για να κατακτήσεις και να σκλαβώσεις ένα έθνος: Ο ένας είναι το σπαθί. Ο άλλος είναι το χρέος. – John Adams»

John Perkins: «Εμείς οι οικονομικοί εκτελεστές είμαστε οι υπεύθυνοι της πρώτης πραγματικά παγκόσμιας οικονομικής αυτοκρατορίας. Και το πετυχαίνουμε με διάφορους τρόπους. Ο πιο συνηθισμένος είναι να εντοπίσουμε μια χώρα με υλικούς πόρους όπως το πετρέλαιο. Τότε διασφαλίζουμε ένα τεράστιο δάνειο για αυτή την χώρα απο την Παγκόσμια Τράπεζα ή κάποιο απο τα όργανα της. Αλλά ποτέ δεν φτάνουν πραγματικά χρήματα σε αυτή την χώρα . Αντιθέτως τα μετακινούμε σε δικες μας εταιρείες με σκοπό να κατασκευάσουν σχέδια υποδομών σε αυτή την χώρα. Εργοστάσια ρεύματος, βιομηχανικά συμπλέγματα, λιμάνια, πράγματα απο τα οποία ωφελούνται οι πιο πλούσιοι αυτής της χώρας. » (Λιμάνια που πουλήθηκαν στους Κινέζους, αεροδρόμια που πουλήθηκαν στους Γερμανούς, νησιά που τα αγοράζουν ξένοι κροίσοι, δρόμοι και τούνελ και οδικό δίκτυο που όμως τα αγόρασαν και τα έφτιαξαν πολυεθνικές εταιρείες της Ελλάδας και του εξωτερικού και τώρα τα πληρώνουμε χρυσάφι με συνεχείς και αυθαίρετες αυξήσεις διοδίων και ΜΙΖΕΣ της Siemens και ποιος ξέρεις απο πόσες άλλες πολυεθνικές!) «Όπως οι εταιρείες μας. Έτσι δεν πάνε τα λεφτά στους κατοίκους, έτσι αυτοί οι άνθρωποι και αυτή η χώρα μένουν βαριά χρεωμένοι. Ένα χρέος που δεν μπορούν να αποπληρώσουν και αυτό είναι μέρος του σχεδίου. Δεν μπορούν να το αποπληρώσουν! Και έτσι εμείς οι οικονομικοί εκτελεστές πάμε εκεί και τους λέμε «ακούστε, χάσατε πολλά λεφτά, δεν μπορείτε να αποπληρώσετε το χρέος σας, οπότε πουλήστε το πετρέλαιο σας σε φτηνές τιμές στις πετρελαιοπαραγωγικές εταιρείες μας» (τα πετρέλαια και ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας, η πώληση Ελληνικών νησιών). «Επιτρέψτε μας να χτίσουμε μια στρατιωτική βάση στην χώρα σας «(αμερικανικές βάσεις, νατοικές βάσεις, υπέρογκες και πολλές φορές ελαττωματικές αγορές στρατιωτικών εξοπλισμών), «στείλτε στρατό και προμήθειες σε κάποιο μέρος του κόσμου σαν το Ιράκ «(απαιτήσεις Αμερικής να στείλει η Ελλάδα παραπάνω στρατεύματα σε Ιρακ και Αφγανιστάν) «ή ψηφίστε υπέρ μας στην επόμενη συνέλευση του ΟΗΕ» (παραχωρήσεις σε Τουρκία και Σκόπια, θεμα ονόματος, η Τουρκία στην ΕΕ, εισβολή σε άλλες χώρες, προτεκτοράτο, μισθοί, μέτρα, ΔΝΤ, φόροι, ασύστολη λαθρομετανάστευση, ταραχές, αβεβαιότητα, ανεργία ). Αργότερα περιγράφει πως το ξεπούλημα συνεχίζεται με τις δημόσιες υπηρεσίες, ότι χειρίζεται την δημόσια ζωή αυτής της χώρας και πως το αγοράζουν και αυτό, όπως επίσης σε ποιες άλλες χώρες το έκαναν πριν έρθουν στην δύστυχη Ελλάδα. Ποιοι ηγέτες απο αυτές τις χώρες προσπάθησαν να αντισταθούν σε αυτά τα σχέδια, και τι συνέβη σε αυτούς τους ανθρώπους, στους ηγέτες που όταν προσπάθησαν να αντισταθούν, δολοφονήθηκαν, και τι συμβαίνει σήμερα με ηγέτες σαν τον Τσάβεζ. Στην περίπτωση της Ελλάδας όλα τα παραπάνω συστήματα υποβαθμίστηκαν, τα χρεοκόπησαν, τα γέμισαν λαμόγια και τεμπέληδες, οπότε τώρα μετά απο αυτή την μακροχρόνια σαπίλα και υποβάθμιση, η ιδιωτικοποίηση προβάλλεται σαν την μόνη λύση. Και ήρθαν και τα αγόρασαν σχεδόν όλα!

Αυτό το σύστημα ονομάζεται Εταιροκρατία (Corporatocracy). Καημένη Ελλάδα, ο Keiser τα φωνάζει, αλλά τώρα πια ποιος ακούει;

Αν δεν έχετε δει το Addendum, δείτε το!

ΚΑΗΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΤΙ ΣΟΥ ΕΚΑΝΑΝ! ΤΙ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΚΟΜΑ, ΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!ΤΙ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ!

Το Μάθημα από την Ελλάδα

Η οικονομία της Ελλάδας βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Οι προοπτικές διάσωσης της χώρας υπονομεύονται κυρίως λόγω της γερμανικής ξεροκεφαλιάς και τα απαγορευτικά επιτόκια των ελληνικών ομολόγων έχουν εκτινάξει το κόστος δανεισμού. Το γεγονός έχει συνέπεια να αυξάνεται συνεχώς το χρέος, επιτείνοντας έτσι την ανησυχία των επενδυτών. Αυτήν τη στιγμή, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς θα μπορούσε η Ελλάδα να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο που την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία.

Πρόκειται βέβαια για μία θλιβερή εξέλιξη. Το μεγάλο ερώτημα για εμάς τους υπόλοιπους, όμως, είναι αν μπορούμε να πάρουμε κάποιο μάθημα από την ελληνική περίπτωση. Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα πληρώνει το τίμημα της δημοσιονομικής της ανευθυνότητας. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι αυτή η ανευθυνότητα δεν αρκεί από μόνη της για να εξηγήσει τις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών. Το κλειδί για να καταλάβουμε τι συνέβη στην Ελλάδα δεν είναι το χρέος της, το οποίο πράγματι είναι υψηλό, αλλά όχι πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά. Για παράδειγμα, το 1946, με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το χρέος των ΗΠΑ έφτανε το 122% του ΑΕΠ. Μέσα σε μία δεκαετία όμως είχε μειωθεί στο μισό και συνέχισε να μειώνεται και τις επόμενες δεκαετίες, φτάνοντας μάλιστα το 33% το 1981.

Πώς κατάφερε η Αμερική να ξεπληρώσει όλα τα βάρη που είχε επωμιστεί κατά τη διάρκεια της πενταετούς πολεμικής της προσπάθειας; Η απάντηση είναι ότι δεν τα κατάφερε. Σε απόλυτους αριθμούς, το αμερικανικό χρέος ήταν σχεδόν το ίδιο το 1956 με όσο ήταν το 1946. Ωστόσο, είχε μειωθεί δραματικά ως ποσοστό του ΑΕΠ, λόγω της μεγέθυνσης της αμερικανικής οικονομίας και της ανόδου του πληθωρισμού. Μπορεί να ελπίζει η Ελλάδα σε κάτι παρόμοιο; Δυστυχώς, η απάντηση είναι όχι. Μέχρι πρόσφατα, όλοι θεωρούσαν ότι η είσοδος της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ήταν θετική εξέλιξη, αφού διευκόλυνε τις εισροές κεφαλαίων και διασφάλισε την παροχή φτηνών δανείων. Αυτές οι εισροές όμως δημιούργησαν παράλληλα και πληθωριστικές τάσεις.

Οταν η ανάπτυξη φρέναρε, η ελληνική οικονομία εκτροχιάστηκε. Σταδιακά,