ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΥΤ@Ν@…

Και εγένετο το μέγα θαύμα, θεαματικότερο εκείνου του επί των υδάτων περιπατητού και του εν Κανά γάμου, όπου, διατελών εν «τσακίρ κέφι», ο Απόστολος Σόιμπλε, σε πλήρη ταύτιση ιδεών με τον Βιετναμέζο Αντικαγκελάριο, πιστός μέχρι θανάτου εις της Μέρκελ το κάγκελο (δόγμα) δήλωσε: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, ξέρετε πόσο στοιχίζει μια κηδεία σήμερα;»
Κατόπιν τούτου αναβλήθηκε η εξόδιος ακολουθία δια το έτος 2015 όπου το χρέος θα ξεπεράσει αισίως τα 500 δισεκατομμύρια ευρώ προ ΦΑΠΑΣ, μπουγέλου, ροχάλας… κλπ
Να καλέσουμε τον Βουβουζέλο, πρότεινε ο Πρετεντέρης, να μας αναλύσει γιατί το 7 ½% της ύφεσης είναι στην ουσία 2%, αφαιρουμένου του ΦΠΑ, ΦΑΠ, ΦΟΥΠ, ΜΠΟΥΜ, ΟΣΕ, ΕΤΕΕ, ΣΕΛΕΤΕ, ΑΦΟΙ ΚΟΡΑΣΙΔΗ, ΙΚΕΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΣ ΞΥΝΗ!
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΒΑΝ ΠΟΜΠΑΪ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣ ΤΟΥ EUROGROUP:
-2% λοιπόν η ύφεση και 1% η ανεργία (πετάμε το 20 στη θάλασσα και τα ρέστα παγωτά… ) λογικό να ελπίζομε ότι θα πάρουμε πίσω τα λεφτά μας συν την Ακρόπολη, την Κρήτη , τη Ρόδο, τα πετρέλαια, τα αέρια και ότι άλλο ήθελε προκύψει…
Η ΕΛΛΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ανέκραξε η Μέρκελ η ναζού… Και ΓΑΛΙΚΗ συμπλήρωσε ο Σαρκοζί εν μέσω ιαχών και χειροκροτημάτων…
Ω,ναι… Ω, ναι… Αναφώνησε το Παπαδημοβουβουζελοσαμαρικό τριο…
Ρε δεν πάτε να γ…. όλοι σας είπε ο λαός και κατέβασε το διακόπτη…
Πανικός στο ακροατήριο, γιουχαΐσματα, κατέβα κάτω ρε καραγκιόζη, γιαούρτια, νεράτζια, καρέκλες…
Από κει βγήκε το ανεπανάληπτο «τους κατάπιε το μαύρο σκοτάδι»
Το έχουν καταλάβει άραγε;

THE END

  Χάρρυ Κλυνν

 

http://friendfeed.com/?auth=tZlXYUzu6VRfmpfW&format=atom

“Ο Θεός συγχωρεί, εγώ όχι”… τις Μετανοούσες “Μαγδαληνες”

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, από το βήμα της εθνικής συνδιάσκεψης του ΠΑΣΟΚ, ζήτησε από τον ελληνικό λαό “ειλικρινή συγγνώμη” για τα ιστορικά λάθη του Κινήματος. Και για τα προσωπικά λάθη των στελεχών του που άσκησαν εξουσία. Στοιχίζεται έτσι στη σειρά αυτών που ζήτησαν συγχώρεση επειδή κατέστρεψαν τον Ελληνισμό, μετά τον Πάπα, τον Κλίντον και τον Ερντογάν. Αυθόρμητα θυμήθηκα το χαριτολόγημα : Από τότε που ..βγήκε το συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο. Κι άλλο ένα σοφότερο :Καλύτερα να ζητάς συγγνώμη παρά την άδεια. Εδώ, πρόκειται για τον πολιτικά καιροσκόπο που, έχοντας επιτελέσει κοινωνική επανάσταση προς όφελός του, εμφανίζεται σαν μετανοούσα Μαγδαληνή.
Όταν βέβαια το ΠΑΣΟΚ διέπραττε με αλαζονεία εγκλήματα κατά της πατρίδας, την οποία θυμήθηκε ως όρο και εισήγαγε στο λεξιλόγιό του πριν ένα χρόνο, δεν ζητούσε άδεια ούτε υπολόγιζε εθνικές συνέπειες.
Γιατί δεν διέθετε εγγενή αρετή.
Ή μάλλον, επειδή ήταν -και παραμένει- γενετικά φαύλο.
Τώρα, νομίζουν ότι τα τριάντα χρόνια εθνικής παρακμής που οδήγησαν στη δουλεία του Χρέους παραγράφονται με μια συγγνώμη.
Κατά τούτο ο Βενιζέλος θυμίζει τη στάση της Τουρκίας, όπως αυτή αποτυπώθηκε στη συγγνώμη που ζήτησε πριν λίγα χρόνια ο Ερντογάν για τις “ακρότητες” κατά του Ελληνισμού της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου.
Αφού τον είχε ήδη εξολοθρεύσει.
Αφήνοντας από μια ανθηρή εθνική μειονότητα μόνο 1500, γερόντια επί το πλείστον.
Αφού είχε εξασφαλίσει μονομερές όφελος, εφόσον δεν εκδιώχθηκε από την ελληνική πλευρά η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, όπως όφειλε αντίστοιχα.
Έτσι και το ΠΑΣΟΚ, έχοντας σχηματίσει σταθερό καθεστώς ελέγχου του κρατικού μηχανισμού και του μηχανισμού διαμόρφωσης κοινής γνώμης και συνειδήσεων, ζητά, δια στόματος Βενιζέλου, εκ του ασφαλούς συγγνώμη.
Δεν διαφέρουν ΠΑΣΟΚ και Τουρκία.
Πρόκειται για τον εσωτερικό και τον εξωτερικό εχθρό του Ελληνισμού.
Εάν ο χαρακτηρισμός “εσωτερικός εχθρός” ακούγεται βαρύς θυμηθείτε την προχθεσινή χρεωκοπία.
Μην αυταπατάστε. Το καθεστώς ΠΑΣΟΚ κυβερνά αδιάκοπα.
Μόλις πρόσφατα, για παράδειγμα, όρισε μια απίθανη, που σε κάθε σοβαρή κοινωνία θα ήταν βοηθός πιστολάκι, Υπουργό Ανάπτυξης.
Δηλαδή διαχειριστή των όποιων αναπτυξιακών κονδυλίων.
Και μην θεωρήσετε, παρά τα λεγόμενα, ότι η συγγνώμη απευθύνεται σε όλον τον ελληνικό λαό.
Ως πολιτικός τακτικισμός, απευθύνεται στην ευρεία μάζα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα τού μηχανισμού του και έχουν πληγεί εισοδηματικά.
Αποσκοπεί στη συσπείρωση των προβάτων που έφυγαν από το πράσινο μαντρί, κυρίως για τη νεότευκτη στάνη του κυρ-Φώτη, του οποίου φουσκώνουν τα πανιά στις δημοσκοπήσεις.
Κάποιοι θα πουν “τι ασχολείσαι, το ΠΑΣΟΚ σβήνει, πεθαίνει…”.
Το ΠΑΣΟΚ, αντίθετα με την ΝΔ, έχει ιστορικά επιδείξει αξιοζήλευτη πολιτική ευελιξία.
Εγκλώβισε την ΝΔ με κοινωνικά τετελεσμένα που οδήγησαν σε δημοσιονομικά τετελεσμένα, αυτά σε πολιτικά τετελεσμένα και τα τελευταία σε τραγικά, εθνικά τετελεσμένα.
Ίσως, ακόμα και τώρα, είναι “σκληρό για να πεθάνει”. Και άλλωστε αποτελεί συνέχεια της ιστορικής, Βενιζελικής παράταξης.
Πρώτος στόχος της συγγνώμης η προσπάθεια ανάκτησης της πολιτικής ηγεμονίας με εξαπάτηση της μάζας, η πίεση στον Κουβέλη, δεδομένου ότι πρόκειται για συγκοινωνούντες πολιτικούς χώρους, και ο επαναπατρισμός ψήφων με πλασάρισμα “νέου ξεκινήματος”.
Με το Βενιζέλο θα υπάρξει ανάκαμψη, ίσως όχι θεαματική, αλλά τόση που να σβήσει δημοσκοπικές, φρούδες ελπίδες. Και 20% μετά τα οχτάρια στις δημοσκοπήσεις θα εμφανιστεί “θρίαμβος”, εκτός του ότι κάνει απροσδιόριστη την μετεκλογική σύνθεση της Βουλής και τυχόν συμμαχίες που θα επιτάσσει.
Δεύτερος στόχος, η ανύψωση ηθικού, όπως επιδιώκει κάθε νέος προπονητής που παραλαμβάνει ρόστερ τους ίδιους παίκτες που έφεραν τα οικτρά, αγωνιστικά αποτελέσματα.
Ταυτόχρονα, ο “νέος προπονητής”, με τη συγγνώμη “καρφώνει” τις προηγούμενες ηγεσίες, αποδίδοντας ευθύνη για τα λάθη που εκείνες διέπραξαν και επιδιώκοντας να συνεχίσει ο ίδιος ως λευκή περιστερά στην ανασύνταξη του πολιτικού του χώρου.
Τρίτος στόχος, να καρπωθεί το PSI.
Ο Βενιζέλος, ο κ."ευτυχώς που έχουμε την Τρόϊκα", λέει : “σφάλαμε, συγγνώμη, αλλά εμείς σώσαμε τη χώρα με το PSI”.
Η επίσημη χρεωκοπία που προκάλεσε η βιαστική ενεργοποίηση των CACs φρόντισαν να περάσει σαν business as usual.
Τέταρτος στόχος, ο σταθερός, στρατηγικός του ΠΑΣΟΚ : το “σύντομο νεοδημοκρατικό κυβερνητικό διάλειμμα” – γι’ αυτό ο Καραμανλής μισήθηκε τόσο.
Σίγουρα, διακατέχεται από μανιχαϊσμό όποιος αποδίδει όλα ανεξαιρέτως τα δεινά της χώρας στο ΠΑΣΟΚ.
Όμως, ένα είναι αδιαμφισβήτητο.
Οι ανελθόντες πληβείοι προσάρμοσαν το εθνικό κοστούμι στο δικό τους, στρεβλό κορμί.
Και φτάσαμε στο σημείο να συνηθίσουμε τους Παπουτσήδες σαν συστατικό στοιχείο της δημόσιας ζωής και οργανικό μέρος της εξουσίας στον τόπο.
Οι ξένοι έβλεπαν καθαρά. Στα αρχεία του Φόρεϊν Οφις για το έτος 1980 υπάρχει αναφορά του Βρετανού πρέσβη Σάδερλαντ. “Το ΠΑΣΟΚ παραμένει το κόμμα του ενός“, έγραφε ο Σάδερλαντ.
«Κανείς από τους “υπολοχαγούς” του Παπανδρέου δεν είναι σε θέση να μοιρασθεί μαζί του τους προβολείς της δημοσιότητας», σημείωνε. Κατά τον πρέσβη, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ έδιναν την εντύπωση ότι δεν ήταν σε θέση να επιλύσουν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα στην περίπτωση που θα συμμετείχαν σε μια κυβέρνηση υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Είχε δίκιο. Αν για τον ιδρυτή απαιτείται μαυσωλείο φαυλότητας, η θλιβερή παρέλαση επιγόνων και απογόνων προκαλεί συναισθήματα ιστορικής απόγνωσης.
Σημίτης – Γιώργος Παπανδρέου – Βενιζέλος.
Αλίμονο…
Μια τρέχουσα, υπό πολιτικό πρίσμα, αποτίμηση των ολίγιστων δεν αναδεικνύει την αβυσσαλέα εθνική μειονεκτικότητά τους.
Πρέπει να αποστασιοποιηθείς, να ταξιδέψεις πίσω στον ιστορικό χρόνο, να τους συγκρίνεις με εκείνο τον Βυζαντινό που, για να ανακτήσει το θρόνο, άνοιξε την όρεξη και το δρόμο στο λεφούσι της μοιραίας Δ΄ Σταυροφορίας.
Το 1204 άνοιξε η Κερκόπορτα του 1453.
Αντίστοιχοι οι τωρινοί. Από τα Ίμια και την παράδοση του μισού Αιγαίου, στο “λεφτά υπάρχουν” και στη Χρεωκοπία. Ανίκανοι και αδαείς να αντεπεξέλθουν στο σκληρό παζάρι για τα εθνικά συμφέροντα που απαιτεί δομικά και θεσμικά η ΕΕ.
Για να μη χάσουν τα προνόμιά τους, επιβάλλουν στο σύνολο να (ξε)πληρώσει.
Μπορεί βέβαια κάποιος να δώσει στο ζήτημα θρησκευτική διάσταση.
Αμαρτία και συγχώρεση αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο της Χριστιανικής Πίστης.
Κι επιτέλους, έτσι προχωράει ο κόσμος, γι αυτό ξεχνάει (και ξανακάνει τα ίδια λάθη) αλλοιώς θα ήταν μόνιμα δηλητηριασμένος από οργή και μίσος.
Αναλόγως την αμαρτία. Οι Ισραηλινοί ακόμα κυνηγούν και δικάζουν επιζώντες ναζί.
Μπορείτε λοιπόν να συγχωρέσετε, ή να το αφήσετε στον Κύριο.
Για τον μεν Ερντογάν, ο Θεός φαίνεται πολύ τον αγάπησε και θα τον φωνάξει σύντομα κοντά του. Ας του πει αν τον συγχωρεί.
Για τους δικούς μας του ΠΑΣΟΚ, θυμάμαι τον τίτλο ενός παλιού φιλμ: “Ο Θεός συγχωρεί, εγώ όχι”.
Και ανακαλώ τον νόμο της Άγριας Δύσης για τους ζωοκλέφτες : “Κρεμάστε τους τώρα – τους δικάζουμε αργότερα”.
Αλλά κυρίως νοσταλγώ το γουέστερν, αυτό το κατά βάθος ρομαντικό είδος φιλμικής γραφής.
Όπου ο μοναχικός ήρωας μπαίνει σε μια πόλη διεφθαρμένη μέχρι το μεδούλι, από πάνω προς τα κάτω, όπως πηγαίνει η διαφθορά, και “καθαρίζει” όλη τη βρωμιά.
Τον φαταούλα δήμαρχο, τον δοτό δικαστή, τον επίορκο σερίφη.
Εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική εξουσία. Και όλη τη συμμορία τους.
Κάτι όπως αυτό που κάνει ο Κλιντ Ήστγουντ στο “Ασυγχώρητοι”.
Δεν είμαι μόνος στη νοσταλγία του γουέστερν.
Γι’ αυτό ο Πούτιν έχει τόσους θαυμαστές στην Ελλάδα.
Προφήτης
Πηγή

http://friendfeed.com/?auth=tZlXYUzu6VRfmpfW&format=atom

Η 25η Μαρτίου στα χρόνια της Κατοχής

Στην εικόνα οι  Iταλοί έφιπποι καραμπινιέροι επιτίθενται για να διαλύσουν διαδήλωση πατριωτών στην Πλατεία Συντάγματος την 25η Mαρτίου 1943, κατά τον εορτασμό της Eθνικής Eπετείου.
Στα χρόνια της φασιστικής Κατοχής ο λαός των Αθηνών γιόρταζε τη μεγάλη Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου, μαχόμενος εναντίον των κατακτητών και έβαφε με το αίμα του την Αθηναϊκή άσφαλτο δείχνοντας έτσι σε όλο τον κόσμο και στους ίδιους τους κατακτητές ότι το 1821 δεν είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν και στα βιβλία, αλλά είναι η ίδια η αθάνατη ψυχή του Ελληνικού Έθνους, που γράφει την ιστορία του μέσα στους αιώνες με αγώνες και μάχες για την Ελευθερία.
Η άνοιξη του 1942 ήλθε ύστερα από έναν φοβερό χειμώνα πείνας με χιλιάδες θύματα, ενώ λίγο νωρίτερα το δολοφονικό μαχαίρι της προδοσίας είχε χτυπήσει από τα νώτα το Έθνος και το είχε ρίξει σε ένα μούδιασμα παθητικότητας, από την οποία μόλις τότε άρχισε να βγαίνει. Η 25η Μαρτίου ήρθε τότε σαν εγερτήριο σάλπισμα που καλούσε «στα όπλα».

1942
Η τρομοκρατία ήταν μεγάλη. Πάνοπλοι καραμπινιέροι είχαν κατακλύσει από ενωρίς το πρωί τους δρόμους. Οι κατακτητές είχαν απαγορεύσει

Η 25η Μαρτίου στα χρόνια της Κατοχής

Στα χρόνια της φασιστικής Κατοχής ο λαός των Αθηνών γιόρταζε τη μεγάλη Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου, μαχόμενος εναντίον των κατακτητών και έβαφε με το αίμα του την Αθηναϊκή άσφαλτο δείχνοντας έτσι σε όλο τον κόσμο και στους ίδιους τους κατακτητές ότι το 1821 δεν είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν και στα βιβλία, αλλά είναι η ίδια η αθάνατη ψυχή του Ελληνικού Έθνους, που γράφει την ιστορία του μέσα στους αιώνες με αγώνες και μάχες για την Ελευθερία.
Στην εικόνα :  Iταλοί έφιπποι καραμπινιέροι επιτίθενται για να διαλύσουν διαδήλωση πατριωτών στην Πλατεία Συντάγματος την 25η Mαρτίου 1943, κατά τον εορτασμό της Eθνικής Eπετείου.

Η άνοιξη του 1942 ήλθε ύστερα από έναν φοβερό χειμώνα πείνας με χιλιάδες θύματα, ενώ λίγο νωρίτερα το δολοφονικό μαχαίρι της προδοσίας είχε χτυπήσει από τα νώτα το Έθνος και το είχε ρίξει σε ένα μούδιασμα παθητικότητας, από την οποία μόλις τότε άρχισε να βγαίνει. Η 25η Μαρτίου ήρθε τότε σαν εγερτήριο σάλπισμα που καλούσε «στα όπλα».

1942
Η τρομοκρατία ήταν μεγάλη. Πάνοπλοι καραμπινιέροι είχαν κατακλύσει από ενωρίς το πρωί τους δρόμους. Οι κατακτητές είχαν απαγορεύσει κάθε εκδήλωση και ετοιμάζονταν να «τιμήσουν» αυτοί την επέτειο, με τελετή στη Μητρόπολη και στον Άγνωστο Στρατιώτη! Ένιωθαν το ξύπνημα του λαού και προσπαθούσαν να τον κρατήσουν στον ύπνο, υποκρινόμενοι ότι σέβονται τις εθνικές του παραδόσεις και ισχυριζόμενοι ότι ο «Άξων» του Φύρερ και του Ντούτσε πασχίζει για την … ελευθερία και την ευημερία της Ελλάδος! Διέταξαν γενικό σημαιοστολισμό και ο «πρωθυπουργός» Τσολάκογλου, με τη στολή του στρατηγού τόλμησε να στεφανώσει τον Άγνωστο Στρατιώτη και να γονατίσει μπροστά του, αφού προηγουμένως στη Μητρόπολη έγινε η «τελετή» στην οποία παρέστησαν και εκπρόσωποι των Γερμανικών και Ιταλικών αρχών κατοχής.

Παράλληλα ο «αντιπρόεδρος» της Κυβερνήσεως κ. Λογοθετόπουλος μετέβη εις το Μνημείο των Γερμανών στρατιωτών και κατέθεσε δάφνινο στεφάνι εξ ελληνικών χρωμάτων, ο δε Υπουργός Οικονομικών κ. Γκοτζαμάνης κατέθεσε αντίστοιχο στεφάνι στο Μνημείο των Ιταλών στρατιωτών. Μάλιστα ο «πρωθυπουργός» απηύθυνε και διάγγελμα στον λαό και εκφώνησε ραδιοφωνικό λόγο προς την ελληνική νεολαία, την οποία κάλεσε να σταθεί στο πλευρό των «επαναστάσεων του φασισμού και το εθνικοσοσιαλισμού», γιατί «μόνο με τας νέας ιδέας το έθνος μας δύναται να ευτυχήσει εντός της νέας Ευρωπαϊκής και Μεσογειακής τάξεως»!

Η νεολαία απάντησε με έναν εξαιρετικά συγκινητικό εορτασμό στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Τσολάκογλου αναγκάστηκε να φύγει συνοδευόμενος από την κατάρα των σπουδαστών και των καθηγητών τους. Οι Έλληνες νέοι ξεχύθηκαν στους δρόμους των Αθηνών με πρώτους τους ηρωικούς ανάπηρους της πρόσφατης Εποποιίας. Φοιτητές, εργάτες και χιλιάδες λαού ακολούθησαν σε εκείνη την πρώτη μαχητική εκδήλωση. Οι Ιταλοί επετέθησαν, πολλοί Έλληνες τραυματίστηκαν, αλλά η διαδήλωση δεν διαλύθηκε. Ο Άγνωστος Στρατιώτης στεφανώθηκε, πραγματικά αυτή την φορά, και στεφανώθηκαν και οι προτομές του Ρήγα, του Ξάνθου και των άλλων ηρώων στο Πεδίο του Άρεως.

Η Εθνική αντίσταση κέρδισε την πρώτη μάχη της σε ανοιχτή αναμέτρηση με τις δυνάμεις της φασιστικής βίας. Οι Ιταλοί εγκατέλειψαν την προσπάθεια. Όλη την ημέρα μια ατελείωτη σειρά από μαυροντυμένες γυναίκες, θύματα πολέμου, από άντρες και από παιδιά περνούσε μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, ώσπου σκεπάστηκε ολόκληρο από έναν τεράστιο σωρό από στέφανα και λουλούδια.

1943
Η αντίσταση έχει πια φουντώσει. Το αντάρτικο πολεμάει στα βουνά. Είκοσι μέρες νωρίτερα το αίμα έχει βάψει τα πεζοδρόμια και πολλοί άφησαν στον αγώνα την τελευταία τους πνοή. Αλλά η νίκη ήταν μεγάλη : είχε ματαιωθεί η πολιτική επιστράτευση. Για την 25η Μαρτίου οι Γερμανοί διέταξαν να μην γίνει καμία εορταστική εκδήλωση ούτε και η «επίσημη» τελετή της Μητρόπολης. Μάλιστα η «Κυβέρνηση» των Κουίσλιγκς έστειλε στον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό απειλητικό, απαγορευτικό έγγραφο.

Ωστόσο οι Οργανώσεις της Εθνικής Αντίστασης δήλωσαν: «Ο εορτασμός θα γίνει». Τα μυστικά τυπογραφεία δούλευαν ακατάπαυστα. Η Αθήνα πλημμύρισε από προκηρύξεις. Οι τοίχοι γέμισαν από συνθήματα και τοιχοκολλήθηκαν μεγάλες αφίσες με πατριωτικές εικόνες, ακόμη και με γελοιογραφίες του Χίτλερ και του Μουσολίνι.

Στις εκκλησίες υψώθηκε η γαλανόλευκη και χιλιάδες λαού ζητωκραύγασαν τους ομιλητές των εθνικοαπελευθερωτικών οργανώσεων και έψαλλαν τον Εθνικό Ύμνο. Πριν από το μεσημέρι εκατό χιλιάδες λαού, ξεχύθηκαν και πάλι στους δρόμους με τεράστιες σημαίες και με την κραυγή «Ζήτω η Λευτεριά!».

Στο Πεδίο του Άρεως 50.000 λαού κατέκλυσαν το πάρκο και τους γύρω δρόμους. Τότε έγινε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα και ίσως σε ολόκληρο τον κόσμο: Μια σάλπιγγα χτύπησε «Προσοχή» και όλοι στάθηκαν ακίνητοι και κράτησαν την αναπνοή τους. Μέσα σε εκείνη την κατανυκτική σιγή νεανικές φωνές άρχισαν να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο. Το αίμα δεν άργησε να τρέξει. Οι Iταλοί επιτέθηκαν ωστόσο οι ζώνες των Καραμπινιέρων έσπασαν πολλές φορές. Έφιππες Ιταλικές δυνάμεις εξαπέλυσαν απανωτές εφόδους για να διαλύσουν το πλήθος αλλά κανένας δεν έφυγε. Γυναίκες αφόπλισαν Ιταλούς που έριχναν στο «ψαχνό».

Ο απολογισμός: 4 νεκροί και δεκάδες τραυματιών. Αλλά όλος ο κόσμος πληροφορήθηκε για άλλη μια φορά ότι εδώ είναι η Ελλάδα.

1944
Οι ένοπλες δυνάμεις των αντιστάσεων κυριαρχούν σε ολόκληρη την ύπαιθρο. Οι Σύμμαχοι σημειώνουν θριαμβευτικές νίκες σε όλα τα μέτωπα και οι Γερμανοί περιμένουν από στιγμή σε στιγμή μία απόβαση στην Ευρώπη.

Στις 24 Μαρτίου όλη η Αθήνα γέμισε συνθήματα για τον εορτασμό, που θα είναι πια εορτασμός νίκης.

Στις 25 Μαρτίου το «κράτος» των Γερμανών και των προδοτών πάλι γιορτάζει και αυτό! Διέταξε «γενικό σημαιοστολισμό» αλλά η εξουσία του αρχίζει από τις στήλες του Ολυμπίου Διός και τελειώνει στην Ομόνοια. Γίνεται η καθιερωμένη τελετή στη Μητρόπολη ενώ ο Άγνωστος Στρατιώτης ατιμάζεται άλλη μια φορά καθώς από μπροστά του παρελαύνουν οι λεγεώνες των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Την ίδια ώρα σε ολόκληρη η Αθήνα ο εορτασμός γίνεται στις αδούλωτες συνοικίες. Τα σπίτια και τα καταστήματα είναι σημαιοστολισμένα και οι εικόνες των Ηρώων είναι στεφανωμένες με δάφνινες γιρλάντες. Η Αθήνα γιορτάζει ελεύθερη ενώ όλη η Ευρώπη είναι σκλαβωμένη! Το βράδυ γίνονται λαμπαδηφορίες. Η μεγάλη μέρα τελείωσε χωρίς οι κατακτητές να τολμήσουν να εγκαταλείψουν τα οχυρά τους. Ήταν φανερό πως είχαν κιόλας νικηθεί…

1945
Ο επίλογος εγράφη. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, ενώ ακόμη συνεχιζόταν ο πόλεμος εναντίον της Χιτλερικής Γερμανίας, έστειλε τηλεγράφημα στον Αντιβασιλεά Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «Αυτή είναι μια αξιομνημόνευτη επέτειος, διότι είναι η πρώτη φορά από της εχθρικής κατοχής που οι Έλληνες εορτάζουν ελεύθεροι.»

Αντίστοιχα σε ένα εορταστικό γεύμα της Ελληνικής Κοινότητος στην Νέα Υόρκη ο Γερουσιαστής Γκρεν είπε μεταξύ άλλων: «Με την διαρκή αντίστασή τους οι Έλληνες κέρδισαν τον θαυμασμό όλων των εθνών του κόσμου που αγαπούν την ελευθερία. Ο όρος κατεχόμενη χώρα δεν άρμοζε διά την Ελλάδα.». Ανάλογα λόγια ακούστηκαν και από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Μόσχας.

http://edopanepistimio.uoa.gr/index.php?p=university-history&id=95

http://friendfeed.com/?auth=tZlXYUzu6VRfmpfW&format=atom

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΒΑΓΟΡΗ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ “ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ”)

Την Ελλάδα αγαπώ αλλά και σένα
Μ΄ έναν έρωτα μεγάλο, αληθινό
Τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα
Τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό.
Ευαγόρας Παλληκαρίδης,
μαθητής ετών 17,
λίγο πριν από την αγχόνη του «Βρετανικού Δικαίου»

«Και τη μάνα φιλώντας
την κοιτάζω να κλαίει.
Μάνα μην κλαις της λέω,
μάνα μην κλαις και κλαίω.
Κι όλο πάω και τρέχω»…
…και πέθανε ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Σαν σήμερα οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές συνέλαβαν και έπειτα δολοφόνησαν τον 17χρονο Ευαγόρα Παλληκαρίδη. ΟΛΗ Η ΜΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ.

Η Ελλάδα είναι και επίσημα δέσμια των δανειστών της, με τα ατσάλινα δεσμά του Βρετανικού Δικαίου.

Ενός «Δικαίου» που δημιουργήθηκε για να εξασφαλίσει την κυριαρχία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας επάνω στις αποικίες της.
Τώρα η Βρετανία μπορεί να μην είναι πλέον η κραταιά ιμπεριαλιστική δύναμη, αλλά το δίκαιο αυτό έμεινε ενεργό προς χρήση των νέων κατακτητών των Εθνών.
Ένα πολύτιμο εργαλείο υποδούλωσης, ισχυρότερο από οποιαδήποτε αλυσίδα σκλαβιάς αγκάλιασε με το παγωμένο του άγγιγμα την Ελλάδα του 2012, «αναίμακτα» κοινοβουλευτικά.

Μην αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα του πολιτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να υπάρχει αυτό το δίκαιο εν ισχύι.
Όσο υπάρχει η παγκόσμια αδικία, η τρομοκρατία του ισχυρού στον ανίσχυρο, τόσο θα υπάρχουν και τα «εργαλεία» για να δίνουν την νομική βάση στην εκμετάλλευση, στην ρευστοποίηση των Εθνών, στην κονιορτοποίηση των ανθρώπων για να φουσκώνουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί των παγκόσμιων τοκογλύφων…

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΒΑΓΟΡΗ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ “ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ”)

Την Ελλάδα αγαπώ αλλά και σένα
Μ΄ έναν έρωτα μεγάλο, αληθινό
Τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα
Τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό.
Ευαγόρας Παλληκαρίδης,
μαθητής ετών 17,
λίγο πριν από την αγχόνη του «Βρετανικού Δικαίου»

«Και τη μάνα φιλώντας
την κοιτάζω να κλαίει.
Μάνα μην κλαις της λέω,
μάνα μην κλαις και κλαίω.
Κι όλο πάω και τρέχω»…
…και πέθανε ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Σαν σήμερα οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές συνέλαβαν και έπειτα δολοφόνησαν τον 17χρονο Ευαγόρα Παλληκαρίδη. ΟΛΗ Η ΜΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ.

Η Ελλάδα είναι και επίσημα δέσμια των δανειστών της, με τα ατσάλινα δεσμά του Βρετανικού Δικαίου.

Ενός «Δικαίου» που δημιουργήθηκε για να εξασφαλίσει την κυριαρχία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας επάνω στις αποικίες της.
Τώρα η Βρετανία μπορεί να μην είναι πλέον η κραταιά ιμπεριαλιστική δύναμη, αλλά το δίκαιο αυτό έμεινε ενεργό προς χρήση των νέων κατακτητών των Εθνών.
Ένα πολύτιμο εργαλείο υποδούλωσης, ισχυρότερο από οποιαδήποτε αλυσίδα σκλαβιάς αγκάλιασε με το παγωμένο του άγγιγμα την Ελλάδα του 2012, «αναίμακτα» κοινοβουλευτικά.

Μην αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα του πολιτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να υπάρχει αυτό το δίκαιο εν ισχύι.
Όσο υπάρχει η παγκόσμια αδικία, η τρομοκρατία του ισχυρού στον ανίσχυρο, τόσο θα υπάρχουν και τα «εργαλεία» για να δίνουν την νομική βάση στην εκμετάλλευση, στην ρευστοποίηση των Εθνών, στην κονιορτοποίηση των ανθρώπων για να φουσκώνουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί των παγκόσμιων τοκογλύφων…

Αιώνια η μάχη του Ελληνισμού

Η μάχη του Ελληνισμού με τις ορδές των αποικιοκρατών – τοκογλύφων όμως, δεν είναι σημερινή. Κρατά από τα βάθη των αιώνων, από τότε που ο Ελληνικός πολιτισμός όρθωσε ανάστημα ενάντια στην βαρβαρική κτηνωδία των απολίτιστων εισβολέων. Η Ελλάδα αποτέλεσε τον φάρο της Ελευθερίας, την ασπίδα του αδυνάτου απέναντι στο άδικο του ισχυρού.

Γι’ αυτό και η Ελλάδα γνώρισε καλά τον «ανθρωπισμό» του Βρετανικού Δικαίου από τα πρώτα της βήματα μετά την απελευθέρωση.

• Το Βρετανικό Δίκαιο ήταν αυτό που υποδούλωσε το νέο ελληνικό κράτος με τα τοκογλυφικά δάνεια μέσα στους αιώνες.
• Το «Βρετανικό Δίκαιο» των ιμπεριαλιστών εξέθεσε την Ελλάδα και την οδήγησε στις λανθασμένες αποφάσεις του αμφιλεγόμενου διοικητή Σμύρνης Νικολάου Στεργιάδη και στις εμμονές για τη συνέχιση της εκστρατείας στην ενδοχώρα της Ανατολίας.
• Το «Βρετανικό Δίκαιο» απέρριψε το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης, το χειμώνα του 1940, για την έναρξη της συμμαχικής αντεπίθεσης από τη χώρα μας με την υποστήριξη της ακμαίας γεωργίας και βιομηχανίας της χώρας.
• Το «Βρετανικό Δίκαιο» έπεισε τον βασιλέα Γεώργιο Β’ να μεταφέρει την ακέφαλη κυβέρνηση του 1941 και τον χρυσό της Ελλάδος στην υπό βρετανική επιρροή Αλεξάνδρεια, σκηνοθετώντας την παράδοση της Ελλάδος στους Ναζί.
• Το «Βρετανικό Δίκαιο» κατέστειλε την εθνική ανταρσία υπερήφανων στελεχών του τότε Βασιλικού Ναυτικού στην Αλεξάνδρεια το 1943, με δοτά στρατοδικεία και άλλες απρέπειες εις βάρος της αξιοπρέπειας των Ελλήνων αξιωματικών, υπαξιωματικών και ναυτών.
• Το Βρετανικό Δίκαιο ήταν αυτό που ισοπέδωσε τον Πειραιά στα περιβόητα «Πατσιφικά», όταν γυναικόπαιδα πέθαιναν από τα Βρετανικά κανόνια για να πάρει ο φίλος του Ρότσιλντ, Δαϋίδ Πατσίφικο τα «οφειλόμενα».
• Το «Βρετανικό Δίκαιο» αιματοκύλισε την Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1944 όταν ο συνταγματάρχης Σκόμπυ αντικατέστησε την ελληνική κυβέρνηση και λειτούργησε ως έπαρχος αποικίας, οδηγώντας τη χώρα στον παραλογισμό και την αδελφοκτονία του Εμφυλίου. Τα φωτογραφικά ντοκουμέντα υπάρχουν…
• Το «Βρετανικό Δίκαιο» δεν επέτρεψε τη διαλεύκανση της υποθέσεως δολοφονίας του δημοσιογράφου Πολκ στη Θεσσαλονίκη το 1948.
• Το «Βρετανικό Δίκαιο» οδήγησε την Ελλάδα στις αγκάλες του θείου Σαμ το 1951, στην παράδοση χέρι με χέρι από τον Σκόμπυ στον Πιουριφόϋ και την «πονηρή» εκτέλεση του Μπελογιάννη με έξι συντρόφους του κατόπιν ενεργειών του στρατοδίκη Γεωργίου Παπαδόπουλου…
• Το Βρετανικό Δίκαιο όμως ήταν και αυτό που οδηγούσε μαθητούδια Ελληνόπουλα της Κύπρου στα βασανιστήρια και την αγχόνη.
• Το «Βρετανικό Δίκαιο» αιματοκύλισε τον αγώνα της ΕΟΚΑ για Ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα το 1955 και έπεισε τις ηγεσίες των Αθηνών και της Λευκωσίας για τα τετελεσμένα του 1959 στη Ζυρίχη.

Το δράμα του κυπριακού Ελληνισμού

“Τσέρω ποιός είναι μα ε λαλέω τίποτα”. Αυτές τις… λέξεις τις ξεστόμισε ένα πεντάχρονο παιδί στους πάνοπλους Βρεταννούς ιμπεριαλιστές που έψαχναν έναν συγγενή του, τομεάρχη της ΕΟΚΑ. Άρχισαν τις νουθεσίες, έπειτα πήραν το παιδάκι στα κρατητήρια της Βασίλισσας και το επέστρεψαν στη μάνα του τυφλό από τα βασανιστήρια. Οι κραυγούλες του ακούγονταν όλη νύχτα σε μεγάλη απόσταση και θρυμμάτιζαν τις καρδιές των υπόδουλων – ελεύθερων ανθρώπων. “Ε λάλησα μανούλα” είπε περήφανο στη μάνα του.  Τυφλό, κομματιασμένο, μα περήφανο, ΕΛΕΥΘΕΡΟ!  Έτσι και ο Βαγορής, ο Ευαγόρας, έγραφε τα τελευταία λόγια στη μάνα του λίγο πριν νιώσει την γλύκα του Βρετανικού δικαίου…

«Και τη μάνα φιλώντας
την κοιτάζω να κλαίει.
Μάνα μην κλαις της λέω,
μάνα μην κλαις και κλαίω.
Κι όλο πάω και τρέχω»…
…και πέθανε ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Το πολιτικό όνειδος

Σήμερα λοιπόν, η Ελλάδα βρίσκεται υπό το καθεστώς Βρετανικού Δικαίου, εθελόδουλα και με υπογραφές.  Η δικαιολογία; «Μα γλιτώνουμε την σίγουρη χρεοκοπία, χωρίς όμως να εγγυηθούμε εάν θα την γλιτώσουμε οριστικά».  Όπως ακριβώς το ρητό που λέει ότι οι Ήρωες πεθαίνουν μία φορά, οι προσκύνημένοι πεθαίνουν κάθε μέρα.

Η ιστορία και η θυσία του Ευαγόρα είναι παράδειγμα προς μίμηση για κάθε ελεύθερο πνεύμα αυτού του κόσμου.

Ινδάλματα σαν τον Ευαγόρα αποτελούν το μεγαλύτερο εφιάλτη της εξουσίας, των δυναστών της οικονομικής και πνευματικής ζωής.

Ινδάλματα σαν τον Ευαγόρα αποτελούν σπορά ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ.

Γι’ αυτό και έντεχνα έχει σταματήσει να διδάσκεται. Η Έγερσις φέρνει στο φως και το συγκλονιστικό γράμμα του τη νύχτα του απαγχονισμού. Αναλογιστείτε τη φωνή του παιδιού με την υπέροχη Αρχαιοελληνική προφορά που διατηρείται εως και σήμερα στην Κύπρο να Κηλαϊδά…

Ο Ευαγόρας γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 28 Φεβρουαρίου 1938 και ηταν δεύτερος ξάδερφος του ήρωα Στέλιου Μαυρομμάτη που ανέβηκε και αυτός, λίγους μήνες πριν τον Ευαγόρα, τα σκαλοπάτια της αγχόνης. Το καλοκαίρι του 1955, ο Ευαγόρα επισκεφθέφθηκε την ελεύθερη πατρίδα (την Ελλάδα) με την καθιερωμένη εκδρομή των μαθητών της προτελευταίας τάξης του σχολείου του.

Γράφει:

Αύριο ξεκινούμε για την πατρίδα,

γιαλούς θε να περάσουμε και στεριά.

Μαζί μας θε να πάρουμε την ελπίδα

ταχιά πως θα μας έρθη κι η Λευτεριά.

Όταν γύρισε – πολλοί συμμαθητές του είχαν μείνει στην Ελλάδα για να τελειώσουν το Γυμνάσιο – η μητέρα του τον ρώτησε γιατί δεν προτίμησε να μείνει κι αυτός αποφεύγοντας τόσους κινδύνους της επαναστατημένης Κύπρου, η απάντηση του ήταν:
«Εγώ δεν πήγα για να μείνω. Χρειάζομαι εδώ!!!»

Τη 1η Ιουνίου 1953 οι Άγγλοι κυβερνήτες ετοιμάζονται να γιορτάσουν το λαμπρότερο τους εθνικό γεγονός, τη στέψη της νέας βασίλισσας Ελισάβετ, σε όλες τους τις αποικίες, ανάμεσα και η Κύπρος. Παντού όλα είχαν ετοιμαστεί στην εντέλεια. Στη Πάφο οι μαθητές οργανώνουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και ζητούν την αφαίρεση της αγγλικής σημαίας από τα προπύλαια του σχολείου τους. Οι συγκρούσεις αρχίζουν. Ο δεκαπεντάχρονος ακόμα τότε Ευαγόρας, σκαρφαλώνει σε μια κολόνα των προπυλαίων και ρίχνει κάτω την αγγλική σημαία, την οποία οι άλλοι μαθητές ξεσχίζουν και της δίνουν φωτιά. Η σύγκρουση τότε, μεταξύ Άγγλων και μαθητών παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Από την ώρα εκείνη ο Παλληκαρίδης νιώθει να τον σφίγγουν οι αλυσίδες της σκλαβιάς. Θέλει να τις σπάσει και να ζήσει ελέυθερος, ελαφρός, αδέσμευτος. Και προσμένει την ευλογημένη ώρα… Στις 17 Νοεμβρίου 1955 οι Άγγλοι συλλαμβάνουν τον Ευαγόρα. Δύο μέρες αργότερα οδηγήθηκε στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι μετέσχε παράνομα σε οχλαγωγία. Ο Ευαγόρας δεν το παραδέχθηκε και η δίκη αναβλήθηκε για τις 6 Δεκεμβρίου. Στις 5 Δεκεμβρίου 1955 την παραμονή του δικαστηρίου ο Ευαγόρας συναντάει τον πατέρα του και ακολουθεί ο εξίς διάλογος:

-«Πατέρα, αύριο είναι η δίκη μου. Ξέρω ότι από το δικαστήριο θα γλιτώσω, μα η αστυνομία θα με συλλάβει και θα με στείλει στο Κάστρο. Εγώ στη φυλακή δε μπορώ να μείνω. Αν δε μπορέσω να δραπετεύσω, θα σκοτώσω κανέναν από τους φρουρούς και θα με σκοτώσουν. Προτιμώ να φύγω, να βγω στο βουνό».

-«Παιδί μου, εκεί που θα πας πρόσεξε προ πάντων να σαι τίμιος και ηθικός…πήγαινε στην ευχή μου!»

Το απόγευμα ο Ευαγόρας αφήνει στη τάξη του σχολείου του το αποχαιρετηστήριο γράμμα
Στο δικαστήριο ο νέος δεν αφήνει κανένα περιθώριο στους δικαστές:
«Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο», δηλώνει με παρρησία.

Παρά τις αντιδράσεις σε Κύπρο και Ελλάδα, στις 13 Μαρτίου 1957, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης οδηγείται στην αγχόνη.

Σήμερα έχουμε υποχρέωση να τιμούμε τους αγώνες του και να τους συνεχίσουμε γιατί ο αγώνας της ΕΟΚΑ και του Ευαγόρα δεν έχει ακόμα δικαιωθεί.

Ευαγόρας Παλληκαρίδης: Απαγχονίστηκε σαν σήμερα. Να τον θυμόμαστε, για να είναι ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Γεννήθηκε στην Τσάδα, Πάφου, στις 27 Φεβρουαρίου, 1938. Το 1949, η οικογένεια του μετακόμισε στο Κτήμα.Σαν μαθητής του Γυμνασίου από το 1950, έζησε έντονα τους δύσκολους καιρούς που περνούσε η Κύπρος στην προσπάθεια της να κρατήσει το ελληνικό λάβαρο της ελευθερίας ψηλά, ζώντας κάτω από τον ζυγό του άγγλου κατακτητή που δήλωνε απερίφραστα ότι “ουδέποτε” θα έδιδε την ελευθερία στους κυπρίους. Πίστευε ακράδαντα στον…δίκαιο του αγώνα της Κύπρου και η όλη πορεία του σημαδεύτηκε ανεξίτηλα, στα 13 του χρόνια, από το ιστορικό Δημοψήφισμα του 1951 με την αξίωση των ελλήνων κυπρίων για Ενωση με την μητέρα πατρίδα, την Ελλάδα.

Πρέπει να σημειωθεί ότι σε καμμιά άλλη εποχή της πολυτάραχης ιστορίας της Κύπρου δεν εμπνεύστηκαν τόσοι πολλοί και διαλεχτοί νέοι για να αγωνιστούν και να πέσουν στον βωμό της ελευθερίας, γιατί τα ιδανικά ήταν ψηλά και το όραμα διπλό : ελευθερία και Ελλάδα. Xρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από τον έλληνα κύπριο ευρωπαίο “καταναλωτή”, τον μοιρολάτρη “αγωνιστή” ενάντια στον Τούρκο κατακτητή του 1974, το απαθή επισκέπτη που κάνει μπάνιο και τρώει ψάρι στις κατεχόμενες του ακρογιαλιές, να κατανοήσει εκείνο το όραμα και το μεγαλείο του.

Γιατί, αντίθετα με την γενιά του Ευαγόρα, ο έλληνας κύπριος έχει από καιρό συμβιβαστεί με το να ζει την μισή του ελευθερία, χωρίς τις εθνικές του ρίζες, απολαμβάνοντας την θαλπωρή της ευδαιμονίας του, εφησυχασμένος από την Ευρωπαϊκή του ταυτότητα. Σαν ύβρη προς τους αγωνιστές της εποχής εκείνης και το αίμα τους, ο έλληνας Κύπριος του 2006 εθελοτυφλεί μπροστα στο μοιραίο και φρικτό φάσμα μιας “δικοινοτικής” Κύπρου, “διζωνικής”, με “εκ περιτροπής προεδρία”, και όπου έχει ήδη συγκατανεύσει να ξαναγράψει την ιστορία του για να μην “δηλητηριάζονται” οι νέοι του από τα ιδανικά του παρελθόντος του. Δέχτηκε ο έλληνας κύπριος να γίνουν οι αγώνες του υποσημειώσεις και να ξεχαστούν σε μια γενιά, όλα στο βωμό μιας αόριστης “επανένωσης”, συνώνυμης με την υποτέλεια στη θέληση του κατακτητή και των “αξιοπρεπέστατων” του φίλων, μιας “επανένωσης” άκρως αντίθετης με την Ενωση των Παλληκαρίδηδων και των Αυξεντίου.

Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα εποχής, ο Ευαγόρας από νωρίς έγινε ένας φλογερός αγωνιστής, ένας ακατανίκητος επαναστάτης, που με την δυναμική και γοητευτική του προσωπικότητα ενέπνεε τους συμμαθητές του, τους συμπολίτες του, και στο τέλος τους έλληνες της Κύπρου. Ο αγώνας και η δράση του ήταν πολύμορφοι, οι προβληματισμοί του ολοζώντανοι, και όταν η ψυχή του έφηβου Ευαγόρα ξεχείλιζε από το πάθος για δικαιοσύνη και ελευθερία, έβρισκε διέξοδο στην ποίηση. Το ταλέντο του και η αγνότητα της ψυχής του μας έδωσαν ανεκτίμητους στίχους, που αντηχουν στις ψυχές όλων των ελλήνων και όλων των ανθρώπων που αγωνίζονται για την ελευθερία τους.

Την 1 Ιουνίου 1953 (15 ετών), παραμονή της στέψης της βασίλισσας των Αγγλων κατακτητών Ελισάβετ Β’, και με αφορμή την ανάρτηση της Αγγλικής σημαίας στη θέση της Ελληνικής στο Ιακώβειο Γυμναστήριο στην Πάφο, οργανώνεται διαδήλωση διαμαρτυρίας από τους μαθητές. Ο Ευαγόρας ανναρριχήθηκε στον ιστό και υποβίβασε την σημαία του κατακτητή.

Στις 16 Μαρτίου 1955 (17 ετών), πρωτοστάτησε σε διαδηλώσεις εναντίον της δίκης των 13 κρατουμένων σχετικά με την μεταφορά όπλων στις 25 Ιανουαρίου με το πλοιάριο “Αγ. Γεώργιος”. Τον Απρίλιο 1955 ορκίστηκε μέλος της Ε.Ο.Κ.Α.

Στις 19 Ιουνίου 1955 έλαβε μέρος στην ανατίναξη των δικαστηρίων της Πάφου.

Στις 17 Νοεμβρίου 1955 συνελήφθηκε για την προσπάθεια του να προστατεύσει συμμαθητή του που είχαν δεμένο και κτυπούσαν δύο Αγγλοι στρατιώτες. Κατηγορήθηκε και αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση μέχρι την δίκη που θα γινόταν στις 6 Δεκεμβρίου.

Στις 5 Δεκεμβρίου 1955 (17 ετών) πήγε αντάρτης στα βουνά της Πάφου. Ηταν μια καλά προετοιμασμένη ενέργεια, αποτέλεσμα σοβαρού προβληματισμού και έντονων αισθημάτων, για τους ανθρώπους που αγαπούσε, για τα ιδανικά του, για την πατρίδα του, και για την λατρεία του για την ελευθερία, που αποτύπωσε στο πηγαίο του ποίημα ΛΕΥΤΕΡΙΑ και που αφησε σαν αποχαιρετηστήριο στους συμμαθητές του :

ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
Θα πάρω μονοπάτια,
Να βρώ τα σκαλοπάτια
Που παν στη Λευτεριά.

Θ’ αφήσω αδέρφια, συγγενείς,
τη ΜΑΝΑ, τον ΠΑΤΕΡΑ,
μεσ’ στα λαγκάδια πέρα,
και τις βουνοπλαγιές.

Ψαχνοντας για τη λευτεριά,
θα ‘χω παρέα ΜΟΝΗ,
κατάλευκο το χιόνι,
βουνά και ρεματιές.

Τώρα κι’ άν είναι χειμωνιά,
θαρθεί το καλοκαίρι,
τη Λευτεριά να φέρει,
σε πόλεις και χωριά.

Μα δεν μπορώ να καρτερώ.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
Θα πάρω μονοπάτια,
Να βρώ τα σκαλοπάτια
Που παν στη Λευτεριά.

Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ,
θα μπω σ’ ένα παλάτι,
το ξέρω – θαν’ απάτη,
δε θάναι αληθινό.

Μεσ’ στο παλάτι θα γυρνώ
ώσπου να βρω τον θρόνο
βασίλισσα μια μόνο
θα κάθεται σ’ αυτόν.

Κόρη πανώρια, θα της πω,
άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου,
Μονάχ’ αυτό ζητώ.

Το βάπτισμα του πυρός πήρε στην επίθεση κατά του Αστυνομικού Σταθμού Δρούσειας λίγο πριν τα Χριστούγεννα 1955, και η δράση του συνεχίστηκε στους επόμενους 12 μήνες στα χωριά της Πάφου, στο Κτήμα, μετά στη Λευκωσία, και πίσω στην Πάφο, στα χωριά Τάλα, Τσάδα, Λυσό, Κινούσα, Πωμό, Πολέμι, Παναγιά, και Χόλη.

Την νύκτα της 18 Δεκεμβρίου 1956 (18 ετών) συνελήφθηκε από τους Αγγλους μαζί με άλλους συντρόφους του μεταφέροντας οπλισμό κοντά στο χωριό Λυσός στην Πάφο.
Στις 25 Φεβρουαρίου 1957 κατηγορήθηκε για μεταφορά πυροβόλου όπλου (bren-gun), αψηφώντας τις επιπτώσεις παραδέχτηκε ενοχή, και καταδικάστηκε σε θάνατο.
Της καταδίκης ακολούθησαν πολλές διαμαρτυρίες τόσον από την Κύπρο όσο και από το εξωτερικό. Εγινε αίτηση χάριτος προς την βασίλισσα των Αγγλων κατακτητών, αλλά στην “τρυφερή” καρδιά της 30-χρονης μητέρας και βασίλισσας δεν βρέθηκε εκείνο το ίχνος ανθρωπιάς που χρειαζόταν για να δώσει χάριν. Και καλύτερα έτσι! Γιατί ο Ευαγόρας, η ψυχή της Κύπρου, ποτέ δεν θα άντεχε τον οίκτο του κατακτητή, … την ντροπή της χάριτος. Γιατί ο “Βαγορής” διψούσε για τον θάνατο που φέρνει λευτεριά, … γιατί ο χείμαρρος που λέμε “Βαγορή” έπρεπε να ακολουθήσει την μοιραία του πορεία προς την ελευθερία και την αθανασία.

Ο Βαγορής απαγχονίστηκε τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957.
Ηταν 18 ετών. Είναι αθάνατος.

http://friendfeed.com/?auth=tZlXYUzu6VRfmpfW&format=atom